امید

امید :

امید، خویشاوند نزدیک خوش‌­بینی­ است؛ وجود این­ دو، زندگی را سالم­تر و  شاداب­تر می‌سازد. خوش‌بینی و امید اموری آموختنی هستند (بسته به شرایط محیط، خانواده و جامعه)، نوع کامل شده­ آن، خودباوری­ است؛ نگرشی که با­ آن می­توانیم بر تحولات زندگی مسلط باشیم و در برابر شکست­‌ها احساس ناتوانی و ضعف نکنیم.

امید فقط این نقش را ندارد که در اوج غم و ناکامی تسلی­ بخش باشد، بلکه مانند خوش‌بینی به­ شکلی مقتدرانه و شگفت‌آور در زندگی هر انسانی تاثیرگذار است و در عرصه­‌های گوناگون نقش سازنده‌­ای ایفا می­کند. یک لحظه فکر­ کنید؛ اگر امید را از ما بگیرند زندگی‌مان چقدر بی­‌معنی و پوچ می­شود. در هر موقعیتی که باشیم، داشتن امید شرط اول بقا است. اگر انسان این گوهر ارزشمند را از دست بدهد، چه بداند و چه نداند «به دروازه­‌های جهنم قدم گذاشته و انسانیت خود را پشت­ سر می­گذارد.

انسان­‌های امیدوار، سرشار از نيرو و توان هستند و در تعقیب اهداف­شان در زندگی کمتر دچار افسردگی و اضطراب یا درماندگی‌های عاطفی و روانی می­شوند؛ چون همواره نشانه‌های تازه‌­ای در زندگی می­یابند. البته بايد بين خوش‌بینی­ و اميد، با ساده ­لوحي و خيالات واهي فرق گذاشت؛ از خوش­‌بینی و امیدی سخن می­گویيم که کیفیت یک زندگی سالم و پر نشاط را بنا می­سازد و از عوامل اساسی رشد انسان در هر جامعه‌ای محسوب می­گردد. حتا در آموزه‌های دینی، ناامیدان از رحمت الهی، در شمار گمراهان به­ حساب­ می­‌آیند.