مهار و مدیریت خشم

آیا رنج‌هایی که در رابطه با عدم مهار و مدیریت خشم می­بریم صرفاً تصادفی هستند و خارج از حیطه­ قدرت ما؟ آیا نمی­توانیم نفوذی بر ناراحتی­‌ها و دردها و آلامی که بر ما روا می­شود، پیدا کنیم؟ آیا همه­ این­‌ها از طرف قادر مطلق به­­ صورتی مستبدانه القا می­شود و باید در جهت کاهش خشم او کاری کنیم؟ يا همان­طور که برای همه­ پدیده‌های عالم علتی موجود است، دردها و غم­‌های ما نیز شامل قانون علت و معلول‌اند؟

مهار و مدیریت خشم فقط به ­معنای خونسردی نیست. مهار و مدیریت خشم در معنای جامع عبارت است از مهار افکار، ادراکات و احساسات خاصی که ما را به عصبانیت وا می­دارند. خشم در حد اعتدال، واکنشی طبیعی است. در واقع خشم یکی از هیجانات سالم است، اما زمانی که از چهارچوب تسلط خارج شود؛ آسیب­ زا می­شود و مشکلاتی را چه در برقراری ارتباطات و چه از لحاظ جسمانی برای خودمان ایجاد می­کند، و زندگی خصوصی و اجتماعی­‌مان را تحت­ تاثیر قرار می­دهد و چه بسا امکان دارد باعث از دست رفتن فرصت‌ها شود، به­ طوری­ که اثرات زیان­ بار آن تا سال‌ها در زندگی شخصی ما باقی بماند.

درک درست یک احساس (از جمله خشم) می­تواند ابراز آن را تعدیل کرده، و درک غلط آن ممکن است به تبلور نادرستش بیانجامد. مطالعات صورت گرفته از طریق آزمون‌های روان­شناختی نشان می­دهد؛ افرادی که میزان خشونت در زندگی آن­ها زیاد است بیش­تر مبتلا به حملات قلبی شده و حتا بیش از دیگران دچار مرگ زودرس می­شوند (چون آرامش کمتری دارند). هدف، سرکوب خشم یا جلوگیری از بروز آن نیست، زیرا خشم بیان نشده مانند یک بیماری پنهان خطرناک است که اگر درمان نشود، آسیب­‌های جدی جسمانی و روانی از خود به‌­جا می­گذارد. درحقیقت هدف؛ آموختن راه­‌هایی برای مهار و مدیریت خشم است.