شادمانه­‌ها

شادمانه­‌ها سه دسته‌اند:

شادمانه اول

تخلیه­ عواطف و احساسات مثل خنده، حتا اگر با گریه همراه باشد. امروزه درباره­ قدرت درمانی اشک می­نویسند: گریه کردن به­ ویژه از نوع معنوی آن، درست مانند خندیدن، فواید بسیاری برای سلامتی دارد، فشارخون را پایین می­ آورد و قدرت جسمی را افزایش می­دهد. طی بررسی­ هایی؛ مشخص شده که ۸۵ درصد زنان و ۷۳ درصد مردان بعد از گریه کردن، احساس بهتری دارند. ( آمار ارایه شده نسبی است)

«به­ همان نسبت که گریه کردن می­تواند باعث سلامتی شود، خودداری از آن و نگه داشتن غُصه، مضر است. تحقیقات نشان می­دهد که سرکوب احساسات، با بالا رفتن فشارخون، عوارض قلبی و سرطان ارتباط دارد. بدن ما از نظر ژنتیکی برای گریه کردن، برنامه­ ریزی شده و انکار واقعیت، اثر مخربی بر سلامت جسمانی دارد. انکار واقعیت یکی از بدترین سرکوب‌هایی است که به ظاهر از مکانیزم­‌های دفاعی شمرده می­شود» (روزنامه ایران- ۱۲/۶/۸۲)

روان­شناسان می­گویند در وقایع زندگی چه شاد چه تلخ، وقتی که دل­مان خواست گریه کنیم، نباید با آن مقابله کرد، زیرا گریه، یک واکنش احساسی سالم و طبیعی است. ازاین­رو در عالم تشیع، بهترین نوع گریه، گریه در شب‌‌های وفات ائمه، به ویژه شب­‌های عاشورا و قدر و… می­باشد. همنوایی با مصیبت‌های بزرگ اهل بیت(ع)، آرامش مطلوبی را بر روح و روان آدمی مستولی می­کند.

شادمانه دوم

یادآوری موفقیت­‌ها و بهروزی‌ها، شادکامی مثبت و ارزشمندی است که موتور حرکت آدمی به ­سوی شادی‌های بیش­تر می­باشد. اگر سرگذشت انسان‌های نامی مطالعه شود و یا فیلم­‌های سینمایی جذاب در این زمینه را ببینیم، فكر می­کنیم که برخی تجارب ما مثل آنان بوده و احساس غرور می­نماییم.

شادمانه سوم

رویدادهای معنوی است. گویی خداوند، روح انسان را با شادی­‌ها و شادمانه­‌ها تعلقات معنوی گره زده، سبکی روح و روان، تنها در شادمانه­‌های معنوی نهفته است. در سنت بودایی، مشکلات برای رشد و آرامش درونی ضروری شمرده شده­‌اند. «در این زندگی به من رنج‌ها و مشکلاتی عطا کن که قلب مرا بیدار کند و تجربه و تمرین را برای آزادی و عشق به همه چیز جهان، به ثمر رساند»(یک دعای معروف تبتی). به ­نظر می­رسد وقتی زندگی خیلی راحت و آسان باشد، فرصت‌ها و جسارت‌های کمتری برای رشد واقعی نصیب انسان می­شود.

«فاز باللذات من کان جسوا، کسی لذت­های واقعی و عینی و نهایی را می­برد که در سختی­ها جسور و انتخاب­گر باشد» (یک شاعر عرب)

در برنامه­ ریزی­های زندگی­، باید از حالات روحی­مان به­ خوبی آگاه باشیم، زیرا انسان در آغاز روح است و سپس جسم. به­ طور مثال اغلب دانش‌آموزان و دانشجویانی که مدت سه ماه تعطیلات تابستانی را در مسافرت و استراحت و یا کارهای متفرقه سپری کرده­ اند، ممکن است کشش درسی‌شان در مهر و آبان کم شود اما این حالتی زودگذر است. نباید فراموش کنیم که انسان آرام آرام با هر شرایطی می­تواند خود را وفق دهد. هر انسان سالمی دارای عقل است. وقتی با وسعت نظر و نگرش مثبت با اوضاع موجود برخورد کنیم، هیچ کاری سخت نیست و مسایل و مشکلات، محال و ترسناک جلوه نكرده و حل­شان آسان­تر می­نماید.

«انسان یک چرای بزرگ است که می­تواند با هر چگونه­ ای بسازد، انسان موجود سازگاری است که البته نباید سازش کند» (نیچه – فیلسوف آلمانی)

بسیاری از ناکامی­ها، غیرواقعی و به معنای تاخیر در رسیدن به هدف است نه شکست. زندگی یک مسؤولیت بزرگ است و قبول مسؤولیت بزرگ، قبول مبارزه، رقابت و رشد است.

«کسی­ که بتواند در ناملایمات و ناکامی­‌ها بخندد، حتا تحسین مادر طبیعت را نیز بر می‌انگیزد»

به اندوه خود لبخند بزنیم! با وجود همه­ سختی‌ها، نباید لبخند را از لبان­مان دور کنیم (نوعی از شادمانه­‌ها). شاید بپرسیم: «چگونه می­توانم لبخند بزنم، درحالی­ که وجودم آکنده از اندوه است؟!» باید گفت: «به اندوه خود لبخند بزن؛ زیرا ما از اندوه­مان بزرگ­تریم». انسان به تلویزیونی می­ماند که صدها شبکه دارد. اگر دکمه­ شبکه­ «بصیرت» را فشار دهیم نورانی می­شویم. اگر به شبکه­ «اندوه» رویم اندوهگین می­شویم. و اگر شبکه­ «لبخند» را بزنیم، لبخند بر چهر­مان می­نشیند. ما نباید تنها یکی از شبکه­‌های وجودمان را تماشا کنیم. ما بذر همه­ استعدادهای خارق‌­العاده را در خود داریم، فقط باید همت کنیم و آن­ها را به فعلیت برسانیم. ما ارباب وجود خویشتن خویشیم. وقتی بر بال‌های آرامش قرار می­گیریم، نفس می­کشیم، با خودآگاهی ژرف لبخند می­زنیم، تازه خودمان شده‌ایم و بر خویش حاکمیت پیدا کرده­‌ایم و توانایی انتخاب شادمانه­‌ها را یافته‌ایم.

لبخند بزنیم؟

محققان معتقدند لبخند زدن ساده، سبب می­شود ۴۳ ماهیچه در صورت منبسط و منقبض شوند؛ درنتیجه فعل و انفعالاتی در مغز ایجاد می­کند که روحیه­ شادمانی و نشاط را در انسان بالا می­برد. حتا اگر لبخند در ابتدا مصنوعی باشد به زودی طبیعی می­شود. علاوه بر این، لبخند مسری است. می­توانیم با یک لبخند ساده، آن را به تمام دوستان و همکاران سرایت دهیم و نشاط و روحیه را به آن­ها هدیه کنیم.

انرژی­‌ها!

درگذشته موضوعی بود به نام «مجاورت»، عده­ ای به نام «مرید و نوچه» دور و بر مرشد یا پهلوانی بودند. این مرید­ها و نوچه­ ها همیشه حس خوبی داشتند. این حس خوب به ­خاطر چه چیزی بود؟ به­ خاطر انرژی مثبت آن مرشد و پهلوان بود! تمام اتفاق­هایی که دور و بر ما می­افتد، نتیجه­ انرژی‌ شادمانه­‌ها است. این انرژی‌ها چه هستند؟ چه کار می­کنند؟ انرژی ما مثبت و منفی می­شود ولی انرژی اجسام همیشه خنثا است. اگر حال ما خوب باشد، آرام باشیم، مهرورزی کنیم، لبخند بزنیم، دعا بخوانیم. انرژی ما مثبت است. اگر حال ما بد باشد، غُر بزنیم، بد و بی­راه بگوییم، عصبانی باشیم، مضطرب و نگران بشویم. انرژی ما منفی است.

«انرژی ما چه مثبت چه منفی روی محیط اثر می­گذارد»

آدم­هایی که مثبت هستند (فکرهای خوب می­کنند- روحیه عالی دارند) انرژی­شان مثبت است. آدم­های منفی (فکرهای بد می­کنند- روحیه­ خراب دارند) انرژی­شان منفی است. یکی از بحث­‌های مهم این است: برای کسب شادمانه­‌ها تا جایی که می­توانیم «از آدم­های منفی حذر کنیم»، و تا حد امکان برویم دنبال آدم­های مثبت». چون انرژی آن­ها روی من و شما هم اثر می­گذارد.

زمانی­که: عصبانی هستیم، غُر می­زنیم (یعنی حال­مان خوب نیست) چشم‌های ما دروازه­ انتقال انرژی منفی­ اند. وقتی با حال بد (منفی) وارد خانه می­شویم و سلام می­کنیم، انرژی منفی را از طریق چشم‌ها به دیگران منتقل می­کنیم. نتیجه این می­شود که نیم ساعت بعد یا مشغول داد زدنیم یا غُر زدن، یا عصبی و بی­‌حوصله گوشه­‌ا­ی کز کرده­‌ایم! بهتر است برای به دست آوردن شادمانه­‌ها اول کیسه­ زباله­ منفی­گری­‌های خود را بگذاریم پشت در، بعد وارد خانه شویم.

انرژی دست‌ها

بیش­ترین مقدار انرژی در دست‌ها است و بعد چشم‌ها. وقتی جایی از بدن­مان درد می­گیرد، دست­مان را می­گذاریم روی­ آن و احساس آرامش می­کنیم. در حقیقت با انرژی دست درد را تسکین می­دهیم! وقتی نوزادان را نوازش می­دهند، از بی­‌تابی­شان، کاسته می­شود!