شکرگزاری در زندگی:
با غريبه‌ها مودب هستيم، اما در خانه با آنها كه دوستشان داريم، تند و بد حرف ميزنيم. با غريبه‌ها مهرباني مي‌كنيم، ولي با نزديكان‌مان پرخاش. يادمان ميرود، در مواقع سختي و غم همين كساني كه با آنها تندخويي و بدرفتاري كرده‌ايم به داد ما مي‌رسند و در كنارمان مي‌مانند و بيش از ديگران كمك‌مان ميكنند.
مشكل اين است كه عادت كرده‌ايم فقط خصوصيات بد نزديكان را ببينيم. شما به عنوان پدر یا مادر وقتی به خانه می‌آیید دختر يا پسر جوانت چند بار برایت چای يا آب آورد؛ چند بار چیزی که خریده بودید را گرفت و برد، اما شده شما یک بار دل به دل‌اش بدهید و بدون اين كه او را نصيحت كنيد، به حرفهايش گوش كنيد؟
به دو موقعیت در زندگی‌تان فکر کنید که گويي ناگهان در آسمان باز شد، رحمت الهی به رویتان باریدن گرفت و فرشته‌ها برایتان معجزه کردند. يادتان هست از خوشحالي می‌خواستید پرواز کنيد؟… خب چه کردید؟ فقط گفتی خدایا شکرت؟… ولی همه ما وظیفه داریم به دور و بری‌های خودمان، به کسانی که دوست‌مان دارند؛ به ما عشق میورزند و مواظب ما هستند، توجه كنيم و از آنها قدردانی و تشكر نمايیم. خدای بزرگ منتظر است تا ببیند ما چه‌قدر به بنده‌های دیگرش که اسباب راحتی و آسایش‌مان را فراهم ميکنند، احترام میگذاریم و چه اندازه به آنها محبت میکنیم. به اطرافتان نگاه کنید؛ ببینید از چه کسانی باید تشکر کنید. تا دیر نشده لبخند بزنید؛ فرشته‌های الهی چشم به راه‌اند تا دوباره برایتان معجزه‌ای فراهم کنند.
به سه خصوصیت خوب همسرتان و هم چنين سه كار مثبتی که او در یک سال گذشته برایتان انجام داده است، فكر كنيد؛ همین فکر را در مورد پدر، مادر و فرزندان نیز انجام دهید. مطمئن باشید آنقدر جنبه‌هاي خوب و مثبت در همسرتان پيدا خواهيد كرد، كه خودتان هم متعجب میشويد.
شکرکردن و سپاسگزار بودن کار سختی نیست. ما بدون وجود اطرافیان‌مان هیچ چیزی نیستم. اگر فکر کنیم هركاري را خودمان انجام داده‌ايم و کس دیگری تا به حال برای ما قدمي بر نداشته است، سخت در اشتباهیم و در اصل چشم‌مان را بسته‌ایم. ارطرفی دیگر اگر برای دیگران کاری انجام میدهیم، توقع سپاسگزاری و قدرشناسی نداشته باشیم. هدف را احساس رضایت و خشنودی خاطر خود در نظر بگیریم که به دلیل فداكاري و كمك، به ما دست میدهد.
سپاسگزاری همان تشکرکردن و حق شناس بودن است که به ما احساس آرامش ميدهد. این حس مسوولیت و سپاس چه در برابر پروردگار، چه پدر و مادر، استاد و بزرگترها باشد، چه شکر آن نفسی که میکشیم و دَمی که بر می‌آوریم، فرقی ندارد؛ تشکر کردن یعنی رضايت قلبي از امر پيش آمده، يا آنچه كه داريم. شکر نعمتت افزون کند.
