انسان‌های امیدوار:
یک لحظه فکرکنید؛ اگر امید را از ما بگیرند زندگی‌مان چقدر بی‌معنی و پوچ میشود. در هر موقعیتی که باشیم، داشتن امید شرط اول بقا است. اگر انسان این گوهر ارزشمند را از دست بدهد، چه بداند و چه نداند «به دروازه‌های جهنم قدم گذاشته و انسانیت خود را پشت سر میگذارد». (انقلاب اميد- اریک فروم)
انسان‌های امیدوار سرشار از نيرو و توان هستند و در تعقیب اهدافشان در زندگی کمتر دچار افسردگی و اضطراب یا درماندگی‌های عاطفی و روانی میشوند؛ چون همواره نشانه‌های تازهای در زندگی و اطرافیان خود می‌یابند. امید فقط این نقش را ندارد که در اوج غم و ناکامی تسلی‌بخش باشد، بلکه مانند خوش‌بینی به شکلی مقتدرانه و شگفت‌آور در زندگی هر انسانی تاثیرگذار است و در عرصه‌های گوناگون نقش سازنده‌ای ایفا میکند.
کارنامه‌ی هریک از ما پر از عیوب اخلاقی ریز و درشتی است که با همت و اراده میتوانیم آنها را اصلاح کنیم؛ باور داشته باشیم که ورای همه چیز، خدای مهربانی هست که منشأ همه‌ی خوبی‌ها و امیدهاست و تنها اوست که همیشه می‌ماند و راه درست را به ما نشان میدهد. به صبحی که دوباره شروع کرده‌ایم فکرکنیم،؛ به خورشید یا قطره‌های باران؛ نگذاریم بعضی‌ها خیال کنند آدم وامانده و پا شکست‌های هستیم که فقط چشم‌های دیگران را نمناک میکنیم؛ باید آزاده زندگی کنیم و امیدمان فقط به خدا باشد. انسان‌های امیدوار این‌گونه‌اند.
بدون امید نمی‌توانیم دست به تجارب تازه بزنیم و خود را از اسارت عادت‌های نخ‌نما شده و کهنه برهانیم. به راستی چه‌قدر این‌گونه هستیم؟ بهتر است با افرادی نشست و برخواست کنیم که هر وقت یادمان رفت، ناخودآگاه به ذهن ما تلنگر زده و امید را به یادمان آورند. اما متاسفانه، تعداد بدبین‌ها در جامعه‌ی امروز بسیار بیشتر از خوش‍بین‌ها است. در عین ياس، به پشتوانه‌ی ایمان و امید به خودمان امیدواری بدهیم؛ جلوی آینه بایستیم و بگوییم: ((چاله‌ها را میبینم، اما با اراده پُرشان خواهم کرد؛ هراسی به دل راه نمیدهم، خدا با من است.
