مهرورزی

مهرورزی :

مرسوم است که پدر و مادر در کانون خانواده در برابر فرزندان و کودکان‌شان با همدیگر مشاجره و بحث می‌کنند، داد می‌کشند, توهین می‌کنند، زشتی‌های را به رخ هم می‌کشند و یکدیگر را سرزنش می‌کنند و… ولی چندان رسم نیست که پدر و مادر و زن و شوهر در برابر فرزندان و کودکان به یکدیگر ابراز محبت و عشق بکنند، کاری که واجب است و باید انجامش دهند. و این نقطه‌ی آغاز آسیب جامعه است.

کودکان در مسیر بزرگ شدن همواره در برابر خود پدر و مادری را می‌بینند که باهم درحال مشاجره‌اند، سرهم داد می‌زنند، یکدیگر را تحقیر و سرزنش می‌کنند، ولی به ندرت یا اصلا شاهد ابراز محبت والدین به یکدیگر نیستند، کودکان کمتر می‌بیند آن دو دست هم را بگیرند و همدیگر را نوازش کنند و از هم تشکر کنند، نمی‌بیند پدر از مادر تشکر کند، و زیبایی‌های او را ستایش نماید. وقتی مادر غذای بسیار خوبی فراهم کرده، کودک نمی‌بیند که پدر از مادر تشکر کند، یا وقتی پدر خسته از سرکار آمده و با ناملایمات زندگی جنگیده نمی‌بیند که مادر از او قدردانی نماید.

کودکان در مسیر بزرگ شدن به غیر سرزنش‌ها و تحقیرهایی که باید تحمل کنند در اغلب موارد شاهد سرزنش‌ها و کلام انتقادی در فضای خانه هستند؛ «تو ناتوانی»، «بی‌عرضه»، «ببین فلانی چی‌کار کرده»، «برو بقیه رو ببین»، «چرا این‌قدر غرمیزنی» و…

چرا ما فارسی صحبت می‌کنیم، چون پدر و مادر ما فارسی صحبت می‌کردند. اگر ما در کشوری بودیم که پدر و مادرمان عربی صحبت می‌کردند یا روسی، ما هم به همان زبان صحبت می‌کردیم. یعنی کودک از پدر و مادر یاد می‌گیرد. اگر کودک در فضایی سرشار از محبت و عشق و علاقه و مهرورزی رشد کند همان مطالب را هم یاد می‌گیرد. بعد در بزرگسالی او به عنوان یک مرد یا زن جوان به همسرش محبت خواهد نمود و او را ستایش می‌کند، از زنش تعریف می‌کند، از شوهرش تشکر می‌کنم، به هم احترام متقابل می‌گذارند و… چون در کانون خانواده مهرورزی را آموخته‌ است.

مطالعات دانشمندان نشان داده؛ کودکان دختر و پسری که در خانواده‌هایی بزرگ می‌شوند که ابراز علاقه و محبت و مهرورزی و عاطفه پدر و مادر در آن‌جا زیاد است، و پدر و مادر به هم احترام زیاد می‌گذارند و ابراز عشق می‌کنند، و از خطاهای یکدیگر چشم‌پوشی می‌کنند، از استحکام روانی خوبی برخوردارند و آن‌ها هم نسبت به همسرشان چنین رفتاری را انجام می‌دهند و حرمت یکدیگر را حفظ کنند.

اگر فرزند مدام در کانون تنش و درگیری و تبادل عناصر منفی و تخریب روانی باشد، قدر مسلم دست آوردش یک‌ سری افکار منفی، تخریبی و بی ارزشی خواهد بود که او را از جایگاه اصیل‌اش دور می‌کند. ازاینرو توصیه‌ی پژوهشگران علوم اجتماعی و مسایل خانوادگی این است که پدر و مادر در برابر فرزندان‌شان به یکدیگر ابراز محبت کنند و مهر بورزند و احترام بگذارند و فقط تنش و بروز خشم را به آن‌ها یاد ندهند. عشق و محبت و مهرورزی را به عنوان یک وظیفه ارزشی باید در کانون خانواده قوام داد، چون موجب می‌شود فرزندان هم یاد بگیرند و بعدها در زندگی مشترک‌شان به شکل مثبتی از آن استفاده کنند.