نقش ورزش در مثبت‌اندیشی
کسانی که ورزش میکنند، به واسطه حضور در محیط‌های ورزشی- باشگاه – مسابقات- تمرینات مداوم جسمی، و استفاده از انرژی تپنده آن و انرژی لحظه‌ها به‌طور معمول افرادی مثبت‌اندیش هستند. کمتر ورزشکاری را میتوان یافت که منفی بین، بدبین یا بداندیش در نگاهی عام باشد.
ورزشکار سیگاری یا معتاد معنایی ندارد، اصولا ورزشکاران دارای سپری امنیتی هستند، سیگاری‌ها به ورزشکار سیگار تعارف نمی‌کنند چون خجالت میکشند یا ورزشکار به طرف مواد مخدر کشیده نمیشود(هر قاعده‌ای استثنا دارد). شخصیت و شان و پتانسیلی که در یک ورزشکار وجود دارد به عنوان یک منبع انرژی، همه‌ی اعضای خانواده را تحت تاثیر قرار میدهد. عصبانیت ورزشکار هم حامل انرژی است، اگر ورزشکاران در حین مسابقه دست به پرخاشگری بزنند لحظه‌ای و حباب است، یعنی شکست برایشان امری موقتی است (یک نشانه‌ی بارز مثبت‌اندیشی).
شاید ورزش از نظر تامین آینده اقتصادی و اجتماعی برای جوانان چشم انداز چندان روشنی نداشته باشد. قطعا تحصیل و درس خواندن تضمین کننده مطمئن‌تری برای زندگی آتی انسان‌ها است. جنبه‌ی مادی یا نگاه مادی داشتن به ورزش اساسا امر نادرستی است. نگاه ما به ورزش از جنبه‌ی تربیت و تهذیب اخلاقی انسان و دور کردن او از منفی‌نگری، پلشتی و زشتی است.
ورزش نه تنها باعث سلامت جسم میگردد بلکه از نظر روانی هم موجب تقویت چارچوب‌های ذهنی میشود و از جنبه کلی باعث کمال مطلوب انسان است، به خصوص در برخی رشته‌ها مثل هنرهای رزمی که تربیت اخلاقی هم در کنار فعالیت جسمی وجود دارد، به عبارت بهتر انسان اگر از سنین جوانی وارد جرگه ورزش شده باشد، مرام ورزشکاری چارچوب‌های ذهنی و الگوهای ذهنی آنان را شکل میدهد.
اگرچه مشخص‌ترین کارکردهای اجتماعی نهاد ورزش؛ تفریح، سرگرمی و کسب هیجان ذکر شده است، اما افزون بر این، کارکردگرایان ساختاری؛ عملکردهای دیگری مانند افزایش سازگاری روانی و اجتماعی افراد، جامعه پذیری با نقش‌های اجتماعی، همبستگی اعضای جامعه از طریق علایق و فعالیت‌های مشترک ورزشی، ایجاد هویت ملی و اجتماعی، و فراهم ساختن عرصه‌‌ای مناسب برای افزایش تحرک اجتماعی را نیز جزو کارکردهای مهم نهاد ورزش بر می‌شمارند.
