نقش مربی
مربی کسی است که از فرد حمایت میکند به او قدرت و جسارت و جرات و روحیه میدهد و خود را در برابر شکستها و مشکلات او پاسخگو میداند. مربی کمک میکند تا انسانها به تعریف تصورات خود و اجرای متعهدانه آن پرداخته و به علایقشان دست یابند. مربی در راستای تحقق رویاهای افراد گام برمیدارد و زندگی آنها را در جهتی درست، هدایت میکند. برای مربی چگونگی دستیابی هنرجویان به خواسته ها و جایگاههای آینده اهمیت دارد، در این میان موقعیت فعلی او، امر چندان مهمی نیست.
مربی با شناخت نقاط ضعف و تکیه بر نقاط قوت ورزشکاران به تایید و حمایت از تفکر دقیق پرداخته و معلومات، ایده ها و اهداف ورزشکاران را سمت و سوی صحیحی میدهد.مربی ضمن توانبخشی به انسان در جهت رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده توجه خود را بیشتر معطوف تقویت روحیه و پرورش استعدادهای هنرجویان با رویکردی مثبت میکند.
مربی ها غالبا میدانند در رابطه با رسیدن به اهداف چگونه عمل کنند، اما شاید به تاثیر جانبی مدیریتشان در زندگی و رفتار شخصی افراد چندان باور نداشته باشند.مربی یک آموزگار، مشاور، برادر، خواهر، پدر، مادر، رفیق، استاد و مرشد هم برای انسان میباشد. و تمام خصوصیات و ظرفیت هایی که هر یک از این افراد در خود دارند او (مربی) نیز پتانسیلش را برای عرضه به هنرجویان باید داشته باشد.
«تعلیم عبارت است از یاد دادن. از نظر تعلیم، متعلم فقط فرا گیرنده است و مغز او به منزلهی انباری است که یک سلسله معلومات در آن ریخته میشود. ولی در آموزش، کافی نیست که هدف این باشد. امروز هم این را نقص میشمارند که هدف آموزگار (مربی) فقط این باشد که یک سلسله معلومات، اطلاعات و فرمول در مغز متعلم بریزد، آنجا را انبار بکند و ذهن او بشود مثل حوضی که مقداری آب در آن جمع شده است» (تعلیم و تعلم در اسلام- مرتضی مطهری – ص ۱۸).
«تعلیم دهنده و مربی هر که هست: معلم است، استاد است، باید کوشش کند که به شخص رشد فکری یعنی قوه تجزیه و تحلیل بدهد، نه اینکه تمام همتش این باشد که هی بیاموزید، هی فرا گیرید، هی حفظ کنید. در اینصورت چیزی نخواهد شد. آنچه ما راجع به تعقل میبینیم، تعقل همان فکر کردن است، نیروی فکر کردن خود شخص است که انبساط بکند، رد فرع بر اصل بکند». (تعلیم و تعلم در اسلام- مرتضی مطهری- ص۲۴)
یکی از موضوعات اصلی این است که مربی باید توانایی تجزیه و تحلیل و قدرت درک مطالب جسمی و روحی را تحت شرایط مختلف به فرد بیاموزد. انسان به طور ارادی میتواند رفتار و اعمالی زیبا و پسندیده داشته باشد یا زشت و ناپسند. نفس انسان تربیت پذیر است و رستگاری آدمی و جامعه در گرو تلاش های فردی و جمعی میباشد، و رشد متوازن و هماهنگ همه ابعاد وجودی انسان، (در اندیشه اسلامی) مورد توجه قرار دارد.
