رضایت از خود

از آن­جا که همه­ زندگی در وجود آدمی شکل می­گیرد، رضایت و آرامش را نیز نمی­توان در بیرون جست­جو کرد و باید برای یافتن آن، به عمق وجود خویش مراجعه کرد. لازم نیست نیمه­ مکمل کسی باشیم يا کسی بیايد و نیمه­ ناتمام مرا کامل کند؛ زیرا ارتباطی این­گونه و دیدگاه و نگرشی این­چنین، از همان ابتدا محکوم به شکست است. همین­ که فکر ناقص بودن را به ذهن خود راه می­دهيم، ناخودآگاه ضعف، کمبود، احساس عدم شایستگی و عدم اعتماد به­ نفس را به خویش القا کرده ­ايم.

شاید ابراز رضایت از خود، قدری خودخواهانه به ­نظر برسد؛ زیرا از همان دوران کودکی به تک­تک ما آموخته­ اند که همیشه باید متواضع و فروتن باشیم و ابراز وجود نکنیم، اما من خوب می­دانم که تعریف­ کردن از خود اگر همراه با ريا و خیال­ پردازی نباشد و صحبت از توانایی ­ها و استعدادها، اگر بدون اغراق و تظاهر صورت پذیرد، سرشار از موج­ و پیام­ مثبت است و قبل از آن­که دیگران را هدف قرار دهد، به ما باز می­گردد و بر اعتماد به­ نفس، خودباوری و خودشکوفایی می­ افزاید.

خواسته­ ها و آرزوها، یکی پس از دیگری از راه می­رسند و هرکدام که برآورده می­شوند، اعتبارشان را از دست داده و از چشم انسان می­افتند و آرزویی بهتر و آرمانی شگفت­تر، جایگزین آن­ها می­شود. کسی می­تواند از زندگی­ اش راضی باشد که روح کمال­ طلب و روان افزون­ خواه خود را بشناسد و فکر نکند که چون آرزوهایش را پایانی نیست، پس فرد خودخواه و سیری ناپذیری­ است و به این ترتیب، به شخصیت خود برچسب منفی بزند و استعداد درک حقیقت را در خود کور کند.

به ­راستی که زندگی آنگاه به حد کمال می­رسد و انسان، آن زمان احساس رضایت از خود و کامیابی می­کند که بفهمد فرمانده­ یک زندگی­ است. در این دنیا، هیچ چیز مطلق نیست و هیچ­کس نیز نمی­تواند بی ­نقص باشد. همه­ ابعاد زندگی، رو به یگانگی دارند و تمامی ذره­ های وجود، به­ سوی وحدت پیش می­روند؛ همه می­روند تا به­ سرچشمه­ کمال بپیوندند و کامل شوند.

رضایت از خود یا نارضایتی، زاییده­ باورها و حاصل اندیشه­ های ما و ناشی از برداشت و تفسیری­ است­ که از رویدادهای زندگی داریم. خاطره ­های سرکوب شده، عُقده­ های فرو خفته، احساس­ گناه، احساس مقصر بودن، پذیرفتن نشدن و … همگی در عمق وجود ما خفته­ اند و هنگام برداشت­ ها و تعبیرهایی که از رخدادها داریم، سر بر  می­آورند و خود را نشان می­دهند.