سختی ها زندگی را می سازند

ما در دنیایی واقعی زندگی می‌كنیم، دنیایی مملو از مشكلات و سختی­ها؛ كه روزانه با آن­ها مواجه می‌شویم، مشكلاتی که واقعیت‌های تلخی هستند، بر كیفیت زندگی ما اثر می­گذارند و نمی­توان از آن­ها گریخت. یکی از مهمترین ویژگی­های دنیا، وجود سختی­ها است که سد راه اهداف ما می­باشند. به­ طور معمول در زندگی رنج­ها و سختی­های ثابت و متغیری برای ما تعریف شده، مثل: پیری، بیماری، غربت،  هجران، مرگ عزیزان و امثالهم.

برخی اوقات سختی­ هایی که با آن­ها دسته و پنجه نرم می­کنیم از ذهن خودمان شکل می­گیرند. یعنی ساخته و پرداخته­ پیش­نویس­ های ذهنی ما هستند، به­ عنوان مثال اگر از هوای بد متنفر باشیم در یک روز بارانی تمام مدت مشغول ستیزی پنهانی با خود و دنیای پیرامون خواهیم بود، درحالی که کسانی دیگر از قدم زدن زیر باران ممکن است لذت ببرند، یا ساعت­ها به تماشای آن بنشینند و چای بنوشند.

برخی مشکلات و سختی­های زندگی هم ذره ­ذره جمع می­شوند، اتفاقی پشت اتفاق دیگر، مثل قطره­ های آب که  به مرور زمان سنگی را سوراخ می­کنند. مثل کسانی که ورشکسته می­شوند، یا زندگی زناشویی­ شان به طلاق می­رسد. این حوادث ناگهانی که رخ نمی­دهد قدم به قدم شکل ­می­گیرد و بعد وقتی کار ازکار گذشت مردم از خود می­پرسند: مشکل کجا بود؟

بیش­تر مواقع در برخورد با مشکلات پیش­ آمده دنبال این هستیم که کس دیگری آن را برای­مان حل کند. نمی­شود گفت همه این گونه­ اند ولی حسی درونی و ناپیدا، قلقلک­مان می­دهد. این احساس به دوران کودکی بازمی­گردد هنگامی که دچار مشکلی می­شدیم اغلب پدر و مادر به دادمان می­رسیدند و آن را حل می­کردند. و حالا با بالا رفتن سن هنوز همان حس، جایی درون­مان، در گوشه­ دلمان وجود دارد، یعنی منتظریم کسی به کمک­ مان بیاید. هر انسانی از داشتن پدر و مادری قدرتمند (در هر زمینه ­ای) که حمایتگر و حلال مشکلات باشند، احساس آرامش و امنیت می­کند (برای همین همواره در کنار مادر حتا اگر

خیلی پیر باشد احساس خوبی به انسان دست می­دهد، چون آن حس درونی در ناخودآگاه پا می­گیرد). دانش به همراه شعور و بینش ­ارزش دارد. دانشي كه بار عملي براي ما نداشته باشد به درد نمي­خورد؛ در این میان آگاهی شرط اساسی و لازم است. بسیاری از مشکلات ­که با آن دست به­ گریبان هستیم (به ­دست خودمان یا کسی دیگر به ­­وجود آمده؛ از کرات آسمانی که نیامده ­اند) یعنی (چه سهوی، چه عمدی) حاصل عملکرد خود ماست. پس هر چیزی ­که دست­­اورد انسان باشد، با عقل ما نیز قابل حل و فصل است.

باید با تدبیر، دردسرهایی که برای­مان درست شده ­اند را رفع كنيم. نباید منتظر نشست تا کسی از راه برسد و ما را نجات دهد. خودمان می­توانیم راه برون رفت از بحران را بیابیم (منظور جنگ و جدال نیست؛ بلکه یافتن راه­ حلی خردمند­انه و عاقلانه است تا با زیرکی و هوشمندی آن­ها را از دایره­ مشکلات­ حذف کنیم). هیچ مشکلی بدون راه ­حل نیست، الا مرگ؛ اگر منشا مشکلات و گرفتاری­ها دیگران می­دانیم، با خرد و اندیشه و بهره ­گیری از هوش و فراست خود می­توانیم تلاش­های آن­ها را خنثا کنیم.

علت اصلی بسیاری از مشکلات و گرفتاری­های قضایی پیش ­آمده برای مردم، خودشان هستند و هیچ ربطی به دیگران ندارد. گستاخی، ندانم­ کاری، بلندپروازی، طمع، منیت و خیلی چیزهای دیگر ما را به برزخ رویارویی با دیگران و این­که حق مسلم با ماست می­کشاند؛ آوردگاهی که بیش­تر مواقع بیرون­ آمدن از آن به سادگی امکان­پذیر نیست و حتا ممکن است به قیمت نیستی­ مان تمام شود.

مطالعات جامعه­ شناسان نشان داده بیشتر قریب به اتفاق مشکلات انسان به دست خود او برای خودش رقم می­خورد یعنی حاصل بی­خردی است، درنتیجه برای حل و رفع آن­ها صرفا باید به خرد و پتانسیل ذاتی آن تکیه کنیم.