روزنامه: آفرینش برای خوشبختی

بیاییم صادقانه درمورد زندگی فکر کنیم. آیا وقتمان را صرف کارهای پرمعنایی می‌کنیم که باعث خوشبختی می‌شود یا بیشتر سرگرم کارهای بیهوده هستیم؟ اگر به آخر زندگی برسیم آیا حسرت کارهایی که نکرده‌ایم و آرزوهای از دست رفته‌مان را نخواهیم خورد؟ اگر تنها یک ماه از عمر ما باقی مانده باشد، چه چیزی را تغییر می‌دهیم؟

خوشبختی یعنی توجه کردن به هرلحظه زندگی و حضور محض در لحظه؛ یعنی فرصت حاضر را قدر دانستن و در زمان حال زیستن. برخی افراد، زمان حال خود را با فکر کردن به خاطرات گذشته یا رویاهای آینده تخریب می‌کنند. انسان سعادتمند، فرزند زمان حال است؛ گرچه زندگی در زمان حال را به معنای نادیده گرفتن گذشته یا مهیا نشدن برای آینده تلقی نمی‌کند. او می‌داند برای خوشبخت شدن به‌دنیا آمده است؛ پس دراین مسیر، از هیچ تلاش و کوششی دریغ  نمی‌ورزد.

چنین نیست که خداوند عده‌ای را خوشبخت آفریده باشد و عده‌ای دیگر را بدبخت؛ منتهی ما انسان‌ها اسیر منفی‌بافی می‌شویم و خودمان را از نعمت خوشبختی محروم می‌گردانیم. خوشبختی، شادکامی و کامیابی، آرزوی دیرینه تمامی انسان‌ها بوده است. همه ما محرومیت، درد، رنج، اندوه و مصیبت را پدیده‌های تلخ زندگی می‌دانیم و با تلاش، در پی رفاه و آسایش بیشتر و به‌دست‌آوردن آنچه می‌خواهیم، هستیم تا در نهایت خوشبختی و آرامش را در آغوش بگیریم.

پژوهشگران می‌گویند؛ «خوشبختی درواقع یک احساس خوب درونی است و می‌دانیم مرکز احساسات و عواطف در مغز ما قرار دارد. نظام فکری بد می‌تواند باعث احساس بد شود وعکس افکار مثبت و سازنده به احساس خوب می‌انجامد». بی‌سبب نیست که بسیاری از حکما گفته‌اند: ((برای کسب خوشبختی باید آرزوها را کم کرد)). اندیشمندان معتقدند: هـرچه لهیب آرزو بیشتر زبانه بکشد، آدمی بیشتر در رنج و عذاب می‌افتد و هرچه شعله آرزو کم فروغ‌تر باشد، از رنج و عذاب کاسته می‌شود و انسان به آرامش- که مقدمه سعادت و خوشبختی است – نزدیک‌تر می‌شود.