شهرت و خوشبختی

شهرت و خوشبختی :

هیچ­کس نمی­تواند ادعا کند از شهرت و قدرت خوشش نمی‌­آید؛ اگر کسی چنین بگوید، یا از عواقب آن می­ترسد یا ادای شکسته نفسی درمی­آورد. شاید کسانی در مقابل پول مقاومت کنند ولی در برابر وسوسه­‌ی قدرت که به دنبال شهرت می‌آید به سختی می­توانند پاسخ منفی دهند. برخی افراد، خوش­بختی را فقط در پول و ثروت يا مقام و قدرت می­دانند؛ درحالی­که نیمی از ثروتمندان و صاحب­‌منصبان جهان به­ هیچ ­روي خوش­بخت و سعادتمند نیستند. پول و ثروت، قدرت و مقام، زیبایی و ذکاوت یا مدارج عالی تحصیلی و شهرت دلیلي بر سعادت و خوش­بختی نیست.

خوش­بختی واژه‌­ای زرین، زیبا و دلپذیر است که در هر فرهنگ و تمدنی، آرمانی ارزشمند و محبوب شمرده می­شود. نوع نگاه انسان به آفرینش و هستی، مبنای تفسیر خوش­بختی ا­ست. خوش­بختی، امری نسبی ا­ست نه مطلق و هرانسانی حتا افراد مشهور تعریف خود را از آن دارند؛ البته از نظر کارشناسان روان­شناسی و جامعه‌شناسی، خوش­بختی را هم می­توان معنی کرد و هم برایش قالب تعیین نمود.

هرکسی تعریفي از خوش­بختی دارد، اما شاید انتهای همه­‌ي آن­ها به یک جا ختم ­شود و آن احساس آرامش و شادمانی درونی­ است. ازاینرو نمی­توان قاطعانه اعلام کرد که هر فرد مشهوری خوشبخت است یا بدبخت چون این صرفا یک احساس درونی و انتزاعی است. شهرت یعني معروف شدن و شهرت­ طلبي يعني تلاش براي قدر و منزلت پيدا كردن. کسب شهرت اگر به حُب ذات و مطرح كردن خود بر‌گردد، یعنی جاه­ طلبی که به دنبال غفلت از خدا ظهور می‌كند و امری ناپسند است. زدودن این خصلت ناشایست به سختی محقق می‌شود؛ چون در حقیقت كنار زدن و شكستن نفس کار سختی است. خداوند می‌فرماید: «این منزل آخرت (بهشت) را تنها برای كسانی قرار می‌دهیم كه در روی زمین قصد برتری (جاه و شهرت)‌ و قصد فساد ندارند» (قصص/۸۳).

همه آدم­ها علاقمندند در مرکز توجه باشند و به نوعی دیده شوند. این خصوصیت در همه مشترک است و شدت و ضعفش متفاوت می­باشد. منظور این­که انسان نیازمند است از محیط خود و از اطرافیان پاداش بگیرد. این پاداش گاهی تنها یک تایید و تشویق ساده است.

عامل اصلی شهرت نیز همین است، معنی شهرت در معرض توجه بودن است. انسان‌ها همچون قدرت به دنبال شهرت‌طلبی­‌اند. می­توان گفت اکثر افراد دوست دارند به شهرت برسند. به­ طور خلاصه شهرت یعنی معروف بودن، حال هرچه قدر تعداد آدم‌هایی که فرد مشهور را می­شناسند؛ بیشتر باشد دایره‌ی شهرت او هم وسیعتر است. این­که فرد بدون افتادن در دام جاه‌­طلبی و آز قدرت بر اریکه­ شهرت سوار شود، موضوع قابل بحثی است.

افرادی به شهرت دست می­یابند که چیزی برای عرضه داشته باشند؛ مذهبی، هنری، سیاسی، ورزشی، اجتماعی و… شهرت می­تواند مثبت یا منفی باشد؛ به بیانی روشن­تر هیتلر و گاندی هر دو شهرتی تاریخی دارند.

شهرت برای افراد لایق، یک نعمت است كه خداوند آن را در قلوب مردم قرار می­دهد. ولی جاه با شهرت قدری تفاوت دارد؛ درحقیقت جاه مالكیت بر دل‌ها و محبوبیتی است كه مردم را به اطاعت از فرد مشهور وا می‌دارد.