روزنامه: شکرگزاری در زندگی

با غریبه‌ها مودبیم، اما در خانه با آنها که دوست‌‌شان داریم، تند و بد حرف می‌زنیم. با غریبه‌ها مهربانی می‌کنیم، ولی با نزدیکان‌مان پرخاش. یادمان می‌رود، در مواقع سختی و غم همین کسانی که با آنها تندخویی و بدرفتاری کرده‌ایم به داد ما می‌رسند و در کنارمان می‌مانند و بیش از دیگران کمک‌مان می‌کنند. مشکل این است که عادت‌ کرده‌ایم فقط خصوصیات بد نزدیکان‌مان را ببینیم. شما به‌عنوان پدر یا مادر وقتی به خانه می‌آیید دختر یا پسر جوانت چند بار برایت چای یا آب آورد؛ چند بار چیزی که خریده بودید را گرفت و برد، اما شده شما یک‌بار دل به دلش بدهید و بدون اینکه او را نصیحت کنید، به حرف‌هایش گوش کنید؟
به دو موقعیت در زندگی‌تان فکر کنید که گویی ناگهان در آسمان باز شد، رحمت الهی به رویتان باریدن گرفت و فرشته‌ها برایتان معجزه کردند. یادتان هست از خوشحالی می‌خواستید پرواز کنید؟… خب چه کردید؟ فقط گفتید خدایا شکرت؟… ولی همه ما وظیفه‌ داریم به دور و بری‌های خودمان، به کسانی که دوست‌مان دارند؛ به ما عشق می‌ورزند و مواظب ما هستند، توجه کنیم و از آنها قدردانی و تشکرنماییم. خدای بزرگ منتظر است تا ببیند ما چقدر به بنده‌های دیگرش که اسباب راحتی و آسایش‌مان را فراهم می‌کنند، احترام می‌گذاریم و چه اندازه به آنها محبت می‌کنیم. به اطرافتان نگاه کنید؛ ببینید از چه کسانی باید تشکر کنید. تا دیر نشده لبخند بزنید؛ فرشته‌های الهی چشم به راه‌اند تا دوباره برایتان معجزه‌ای فراهم کنند. به سه خصوصیت خوب همسرتان ، همچنین سه کار مثبتی که او در یک سال گذشته برایتان انجام داده است، فکر کنید؛ همین فکر را در مورد پدر، مادر و فرزندان نیز انجام دهید. مطمئن باشید آن قدر جنبه‌های خوب و مثبت در همسرتان پیدا خواهید کرد که خودتان هم متعجب می‌شوید.شکرکردن و سپاسگزار بودن کار سختی نیست. ما بدون وجود اطرافیان‌مان هیچ‌ چیزی نیستیم. اگر فکر کنیم هرکاری را خودمان انجام داده‌ایم و کس دیگری تا به حال برای ما قدمی بر نداشته است، سخت در اشتباهیم و در اصل چشم‌مان را بسته‌ایم. ازطرفی دیگر اگر برای دیگران کاری انجام می‌دهیم، توقع سپاسگزاری و قدرشناسی نداشته باشیم. هدف را احساس رضایت و خشنودی خاطر خود در نظر بگیریم که به دلیل فداکاری و کمک، به ما دست می‌دهد.سپاسگزاری همان تشکرکردن و حق‌شناس بودن است که به ما احساس آرامش می‌دهد. این حس مسئولیت و سپاس چه در برابر پروردگار، چه پدر و مادر، استاد و بزرگترها باشد، چه شکر آن نفسی که می‌کشیم و دَمی‌که بر می‌آوریم، فرقی ندارد؛ تشکرکردن یعنی رضایت قلبی از امر پیش آمده، یا آنچه داریم. شکر نعمتت افزون کند.