دعواهای زن و شوهر

ازدواج به ­عنوان تشکیل دهنده نهاد خانواده، یکی از اولین و مهم­ترین رسوم اجتماعی برای دست­یابی و تقویت نیازهای عاطفی، غریزی و امنیتی، همواره مورد توجه بشر بوده است. ازدواج رابطه ­ای انسانی، پیچیده، ظریف و پویا می­باشد که از ویژگی­ های خاصی برخوردار است، که درصورت وجود روابط گرم و صمیمی بین زن و مرد، (ایجاد محیطی سالم و سازنده) کانون خانواده پیشرفت و ارتقا بهداشت روانی جامعه را فراهم می­سازد.

هرچه محیط خانواده سالم­تر و امن­تر باشد به ­همان اندازه روحیه­ اعضای آن مثبت­تر خواهد بود. این تاثیر و کیفیت مطلوب به­ طور مستقیم به جامعه هم منتقل می­شود، چون هر فرد انرژی درونی خود را در روابط اجتماعی­ اش وارد می­کند و جامعه هم از افراد مختلف تشکیل شده، یعنی پتانسیل اجتماعی هر جامعه ­ای برآمده از متن خانواده­ هاست. پس محیط نامساعد و ناهنجار خانواده نیز تاثیری نامطلوب و تخریبی بر اخلاق اعضا و درنهایت بر اجتماع می­گذارد.

برآور­ده کردن نیازهای عاطفی – احساسی – اجتماعی – غریزی هر انسانی ابتدا در محیط خانواده صورت می­گیرد. تعامل و دلبستگی افراد خانواده با یکدیگر نیرو و پتانسیل شگرفی ایجاد می­کند که زمینه­ ساز بسیاری کارهای مثبت دیگر است، و عدم چنین روابطی از ضعف ساختار خانواده نشات می­گیرد که به گسترش ناهنجاری­ و بزهکاری در جامعه دامن می­زند.

اختلاف ­نظر و آرا در هر جمعی امری طبیعی است. در نهاد خانواده به خاطر منافع مشترک اعضا به ­خصوص زن و مرد، که بنیان خانواده بر دوش آنان است، تضاد و اختلاف ­نظر نباید بار تخریبی به خود بگیرند و به دعواهای زن و شوهر ختم شود، بلکه باید از پتانسیل موجود در تضارب آرا، در جهت پیشبرد اهداف خانواده بهره برد.

نظام اجتماعی خانواده قواعد و ساختاری دارد که با رابطه­ متقابل ارکان اصلی آن (پدر و مادر) پویایی خاصی پیدا می­کند. چگونگی خانواده بسته به کیفیت و سطح این روابط دارد، کانون خانواده همچون آینه­ای شخصیت فرد مقابل را منعکس می­کند. از طریق همنشینی مشترک، شبکه­ عاطفی خانواده شکل می­گیرد. یعنی رابطه­ سالم از مهم­ترین عوامل شکل­ گیری شخصیت اعضای خانواده می­باشد. رابطه­ سالم بین زن و شوهر، اصل اساسی و مهم تربیت فرزند است و ناسازگاری این دو می­تواند تاثیرات مخرب بسیاری در فرزندان به ­وجود آورد. فرزندان از رفتار پدر و مادر الگو می­گیرند.

مطالعات پزوهشگران نشان می­دهد که حتا مشاجره­ های اندک و محدود والدین می­تواند زندگی سایر اعضای خانواده را دچار آشفتگی و بحران جدی کند چه رسد به انواع حاد و شدید دعواهای زن و شوهر. زمانی که والدین با سردی برخورد می­کنند و در سکوت با یکدیگر رفتاری خصمانه دارند و سعی در پوشاندن آن از چشم فرزندان دارند، آن­ها (فرزندان) احساس پریشانی و اضطراب می­کنند و متوجه اختلاف والدین می­شوند. مشاجره زن و شوهر می­تواند الگوی خواب فرزندان را به­ هم بزند و باعث زود رنجی و بروز مشکلات دیگری از جمله ناسازگار فردی در جامعه ­شود.

محققان در این زمینه معتقدند: کسانی که شاهد خشونت و مشاجره­ های والدین­ شان بوده­ اند دو برابر بیشتر از دیگران با همسران خود دچار مشکل رفتاری هستند. مشاجره­ والدین چه پنهان و چه آشکار، تاثیر زیادی در ایجاد اختلالات عاطفی دارد و فرزندان را دچار نوعی «تعارض­ شناختی» می­کند که گذر زمان از شدت آن نمی­ کاهد.

ازآن­جایی­که والدین پناه اصلی و مرکز امنیت کودک است؛ هنگام ستیز و مشاجره، فرزند هراسان نمی­داند به چه کسی پناه ببرد. همین مسئله آن­ها (فرزندان) را درگیر تضادی درونی می­کند که آثار زیانباری به همراه دارد، از جمله بروز رفتار ضد اجتماعی. بسیاری از همسران گویی بر مسند قضاوت نشسته­ اند، مدام انگشت اتهام را به­ سمت طرف مقابل می­گیرند و همسر خود را محکوم می­کنند. درحالی­که هر مشاجره و ستیزی­ احتیاج به دو طرف دارد و در بیشتر موارد زن و شوهر به یک اندازه مقصرند. تلقین باور اشتباه «دعوا نمک زندگی است»! مشاجره­ های زن و شوهری را ادامه داده و باعث از هم پاشیدن زندگی و تیرگی روابط و از بین رفتن محبت در خانواده می­شود.