تفاهم در خانواده

  پدر و مادری که سال‌ها برای تربیت و پرورش و تحصیل فرزند خود تلاش کرده‌­اند و می­‌خواهند فرزندانشان از خودشان بهتر و موفق­تر شوند؛ اغلب فراموش می­کنند که چه اندازه وقت و سرمایه و عمر خود را در این راه صرف نموده‌­اند، و در مقام انتقاد و سرزنش و مقایسه­ دختر و پسر جوان تحصیل کرده‌شان با دیگران برمی‌­آیند و عزت نفس او را فرو می­ریزند، یا با حمایت‌های بی‌جا و بیش از حد اعتماد به ­نفس او را زائل می­کنند. اگر اتومبیل لوکسی داشته باشیم چهار چشمی از آن مراقبت می­کنیم، ولی بسیاری از والدین به دست خودشان اسباب تخریب شخصیت و حقارت فرزندشان را فراهم می­سازند و به نقش تفاهم در خانواده توجه نمی‌کنند.

در حالی که همین پیام‌های مخرب زمینه‌ساز بروز اختلاف و فاصله بین نسل‌ها می­شود، به­ ویژه اگر همراه با تحقیر و توهین و تخریب شان و شخصیت همراه باشد به احساس عدم امنیت و حس نفرت فرزندان از والدین و عدم تفاهم در خانواده ختم می­گردد. فرزندان نوجوان و جوان نیاز به تایید، تحسین، دیده شدن و دریافت پیام‌های مثبت و سازنده­ به جای سرکوفت و مقایسه دارند. آنان نیروهای تازه نفسی هستند که هر پدر و مادری می­تواند در زمینه‌های مختلف از انرژی ذاتی و پتانسیل ذهنی و تخصص‌شان استفاده کند تنها به­ شرط باور کردن و میدان دادن به آن‌ها.

عدم پایبندی به خانواده ریشه در نبود امنیت و ترس و نگرانی دایم و اضطراب از وضعیت موجود دارد. به ­خصوص برای فرزندانی که والدین­شان، در خردسالی و نوجوانی (دوران بلوغ) به آنان در تصمیم­ گیری‌ها و حل مشکلات خود استقلال عمل نداده‌اند. اگر والدین به شخصیت و توانمندی‌های فرزندان توجه نشان دهند و با فراهم کردن فضایی آرام و امن و عاری از تنش و وحشت گرفته؛ تا سپردن مسئولیت­‌های کوچک، سرزنش نکردن، تحقیر نکردن، مقایسه نکردن، و زمینه دیده شدن و ابراز وجود آنان را فراهم سازند، قطعا در بزرگسالی افرادی متکی به نفس تحویل جامعه خواهند داد. فرزندان به تایید و تشویق و تحسین در کارهایی که انجام می­دهند، هرچند مختصر و ناچیز که به چشم ما نمی‌آید، احتیاج دارند.

در حقیقت وظیفه­ اولیه و بعد مسئولیت والدین ایجاد فضایی امن و مطلوب و سرشار از آرامش برای رشد و تفاهم در خانواده است. ویروس منفی‌نگری و بدبینی در کانون خانواده، به­ خصوص نسبت به­ توانایی­‌های دختران و پسران علف هرزی است که باید از ریشه درآورده شود.