اوباش و اراذل خيابانى، آخر و عاقبت خوشى ندارند. هرقدر هم گردنش، قُلدر و بزن بهادر و قمه به دست باشند، یک روز مغلوب كسانی میشوند كه از خودشان زبلترند. بیشتر مواقع جنازه شان را در خرابه و گوشه دورافتاده‌اى خواهند يافت و يا به دست قانون مجازات خواهند شد.
موضوع نزاع خيابانى، همانند هر مبحث ديگرى قوانين خود را دارد. نزاع خيابانى تابع فرهنگ ويژه اى است; الفباى مخصوص و چهارچوب و محدوده و عملكردهايى دارد; حتا اگر نانوشته باشد; مثل خيلى چيزهاى ديگر نزاع خيابانى كار بى فرجامی است، جز دردسر و ناراحتى، زخمی شدن و گاهی مرگ و نابودى چيزى به همراه ندارد. اگر اراذل را شکست دهید، تازه سر و كارتان با قانون و دادگاه و پليس خواهد بود. درگيرى خيابانى آنطور كه به نظر میرسد نيست; نزاع هاى خيابانى، دور از تصور است و جز درد و محنت و بدبختى، در پايان چيز ديگرى در بر نخواهد داشت. درگير شدن در یک نزاع، كار افراد ناقص العقل و كم هوش است. در نزاع، جنبه هاى خوب و مثبت وجود ندارد.
نزاع خيابانى، جنگ سامورایی‌ها نيست كه رودررو و چشم در چشم، شرافت و شجاعت و دليریشان را به تقابل بكشانند. نزاع خيابانى، بر قوانين مبارزاتى هنرهاى رزمى، استوار نيست تا بتوانيد براساس مهارت‌هاى شخصى، از پس اراذل برآييد. شايد هم ممكن باشد، ولى درصد پيروزى ناچيز است.
تازه، نكته مهمى كه سواى تمام نكات بالا، اشاره آن واجب است، فشار آدرنالين ناشى از ترس و بالارفتن ضربان قلب در ثانيه‌هاى اول قبل از درگيرى و نزاع خیابانی است. اوباش خيابانى چون قواعد بازى را مىدانند و «كاركشته»اند، مشكل آدرنالين کمتر دارند، ولى افراد عادی به هنگام وحشت و اضطراب (نزاع خيابانى) دچار پیآمدهاى فلج كننده آدرنالين میشوند.
هر چقدر هم كه گردن كلفت، قدبلند، رزمی كار، عضلانى، محكم و نترس باشيد، باز در بازى نزاع خيابانى، تازه كار و آماتور هستيد و شانس پيروزیتان ضعيف است. هميشه قدرت بدنى و مهارت فيزيكى، درآستانه یک بحران و درگيرى، چاره ساز نيست، یک تدبير و سياست و حركتى صحيح بر مبناى فكر درست، بهترين روش است.
هنرهاى رزمى، كسى را گردن كلفت و قُلدر بار نمى‌آورد. قُلدرى در مصائب و سختى‌ها و زيروبم هاى زندگى، معنى ميابد. اين‌كه چگونه بيانديشيد تا بر بحران و رويدادى ناخواسته، عاقلانه پيروز شويد و آسيب و شكست كمترى، بر شما وارد شود، نشانه توانايیتان است.
نزاع خيابانى، همچون ديگر ناهنجارى هاى اجتماعى است. مثل دزدى، قتل، تجاوز، الكل، موادمخدر، جيب برى، موادفروشى، مزاحمت نواميس، سرقت مسلحانه، آدمربايى و به طورکلی خلافكارى، که هركدام به واسطه عوامل مختلف، رشد و نمو مینمايند. بررسى علل و ريشه‌يابى ناهنجارى‌هاى اجتماعى، بحثى مفصل و طولانى است كه نزاع خيابانى يكى از جلوه هاى آن است و در گروه وقايع جنايى و كيفرى دسته بندى، و عملى خلاف عُرف، شرع و قانون است. نزاع خيابانى، غيرقابل پيش‌بينى، غيرقابل برنامه‌ريزى، بدون قوانين نوشته شده و پيرو متغيرهاي نامعلوم زيادي است، از آن پرهيز كنيد.
خطر نزاع خيابانى، عين بازى «رولت روسى» است; دراين بازى گلوله‌اى درون خشاب ششلول میگذارند آن را میچرخانند، سپس لوله تپانچه را روى شقيقه قرار ميدهند و ماشه را میكشند، احتمال شلیک یک بر شش است، پنج خانه خالى و فقط يكى از آنها پر میباشد.
در یک نزاع خیابانی و درگيرى فيزيكى در برابر دزدان و اوباش، خطرى صد درصد و حتمى، شما را تهديد میكند، ترک محل به معنى نجات دادن خودتان است.
دليل ديگر ترك محل اين است كه زمان و مكان توسط مهاجم و تبهكار، انتخاب شده و شما به عنوان طعمه، حداقل آشنايى و امكانات را در آنجا داريد; ولى افراد حرفه‌اى نزاع كننده بر اوضاع مسلط‌اند. يادتان نرود كه درگيرى با اوباش و خلافكاران، دعواى دو همسايه يا دو دوست نيست، نزاعی خونين است كه بیرحمى و شقاوت، حاكم برآن است. تبهكاران و اوباش ولگرد خيابانى، خود را حاكم مطلق، همه كاره و قدرتمند میدانند و در اين افكار جاهلانه، ديگران را هيچ میانگارند.
فلسفه هر نوع درگيرى و نزاع خيابانى، پيروز شدن بر حريف به هر قيمت و شكلى است، و در آن انصاف و قانون و محدوديت وجود ندارد; آنجا خشونت و دشمنى و رذالت محض و ضرب و جرح افسار گسيخته تقسیم میکنند. بهترينكار، بهترين شيوه برخورد، بهترين روش مبارزه با یک خلافكار، تبهكار و «لات» خيابانى، ترک محل نزاع، رفتن و گريختن است. رفتن از صحنه نزاع خیابانی، گواه شعور، درک، فرهنگ و عقل سليم فرد است، نه دليل ترس او. خجالت نكشيد، از شأن و مرتبه شما كم نمیشود، تدبير عقب‌نشينى، یک روش ارزشمند نظامى و رزمى است، به خصوص در جايى كه حريف شما یک فرد بی‌شعور و پست جامعه است.
بايد چگونگى پرهيز و دورى جستن از چنين فضاها و افرادی را بياموزيد. مهم نيست چه قدر تجربه و مهارت رزمى داريد. بالاترين روش مقابله، داشتن پاهاى مصمم براى خروج از مهلكه است. بهترين نوع دفاع همين است، شك نكنيد.
