ایمان مذهبی :
مطالعات جامعه شناسان و کارشناسان فن، در همه جای دنیا، نشان داده؛ انسان‌هایی که باور و ایمان مذهبی دارند و به خدای یکتا معتقد هستند (کلیه پیروان ادیان ابراهیمی)، برای خودشان حریم و چارچوب‌های اخلاقی و خطوط قرمزهایی قایل‌اند و سعی میکنند از آن خطوط خارج نشوند و پایبند اصول اعتقادی محکمی میباشند که معمولا از آن عدول نمیکنند، درنتیجه در رویارویی و برخورد با ناملایمات و سختی‌ها و مشکلات چون آنان را تلاطمات زندگی و حکمت‌های خداوند میدانند برخوردی راحتتر و منطقی تر دارند.
انسانهای مومن همه چیز را خواست خدا و در ید قدرت او (خداوند) میدانند و خود را تسلیم در برابر اراده حق. و هر واقعه‌ای، اتفاقی و مصیبتی را دارای حکمتی برآمده از اراده حق تعالی دانسته و به دنبال چرایی وقایع نیستند. همین موضوع بسیار سبب آرامش آنان است.
ولی کسانی که به خداوند و روز جزا معتقد نیستند و برای همه چیز منشا مادی قایل میشوند. در برابر هر اتفاق و حادثه و پیش آمدی یک علامت سوال و چرا میگذارند و همین موضوع؛ به دنبال علت و معلول گشتن‌ها، آنان را وارد وادی و گردونه بی‌فرجام و بی‌پاسخی میکند، که جز اضطراب و استرس فراوان و عدم آرامش حاصلی ندارد.
از طرف دیگر اعتقادات عمیق، صحیح و اصولی مذهبی، نوعی هرم و سپر حفاظتی، برای فرد و انسان درست میکند چه زن – مرد – جوان – پیر فرقی ندارد، آنان در مواجهه و برخورد با ناهنجاری‌ها – خلاف‌ها و زشتی‌هایی که در جامعه وجود دارد، میتواند انسان را همچون واکسن در برابر ویروس‌ها و میکروب‌ها حفاظت کند.
وقتی کسی ایمان قوی داشته باشد در برخورد با مسایل غیراخلاقی و زشت و ناپسند یا هنگام حضور در جمعی که رفتارهای غیراخلاقی دارند هیچ نگرانی نداشته یا افراد خانواده نگران آسیب دیدن او نیستند. چون خود فرد الگو و پتانسیلی قدرتمند است و انرژی که از او متصاعد میگردد بر روی دیگران نیز تاثیر میگذارد. یعنی افراد فرومایه به واسطه انرژی و پتانسیل فرد مذهبی شرم حضور پیدا میکنند و دست از کار خلاف میکشند.
در برابر فردی مذهبی با ریشه‌های عمیق و اعتقادی، افراد سُست اراده و خلافکار دچار تزلزل و خجالت میشوند. و هیچ احتیاجی به مقابله نیست. در برابر خورشید تاریکی زایل میگردد. چون پایه و اساس مذهبی بر روشنگری و مثبت اندیشی است از اینرو به راحتی میتواند الگوهای منفی‌نگری را به مثبت‌اندیشی تغییر دهد.
