طبیعی است که خانواده نقش قابل ملاحظه ای در شکل گیری شخصیت و رفتار کودک دارد. محیط گرم و دوستانه خانواده که در آن پدر
و مادر و اعضای دیگر خانواده، دارای روابط خوب و صمیمانه ای هستند. معمولا کودکانی سالم، با شخصیتی مثبت و فعال بار میآیند که
بازتاب عشق و علاقه خانوادگی را به صورت کار و کمک به دیگران نشان میدهند.
برعکس، خانواده از هم پاشیده و زندگی در محیط های آلوده و منحرف، عدم مراقبت و توجه والدین به تعلیم و تربیت صحیح و ایمان
فرزندانشان، اساس کمرویی و زمینه انحرافات اخلاقی را در کودک پایه گذاری مینماید که این امر در نوجوانی با شدت وحدت ظاهر
میگردد.
مطالعات نشان داده اکثر معضلات رفتاری پسران ناشی از وجود عواملی چون: محرومیت از عواطف مادرانه، عزت نفس پایین، عدم
نظارت والدین بر رفتار آنان در دوران کودکی، ناهماهنگی خانوادگی، رفتار ضد اجتماعی پدر و… است. خانواده اولين محيطي است كه
كودك رفتار اجتماعي را در آن ياد ميگيرد. كودك در سنین پایین و قبل از رفتن به مدرسه، هيچگونه امكان مقايسه بین محیط خانواده با
جاهای دیگر را ندارد و صرفا به الگوبرداری از والدین تکیه ميکند (روابط پدر و مادر با یکدیگر با او و با دیگران).
کودکی که روش حل مشکلات را بدون استفاده از زور و خشونت یاد نگرفته باشد؛ در مدرسه و خارج از محیط خانه هنگام رویارویی با
هر مشکلی، رفتاری نامناسب و خشن از خود بروز خواهد داد. به مرور این کودک، تنها در معاشرت با کودکانی شبیه خود احساس
راحتی خواهد کرد. بیشتر خانواده ها صرفا از امکانات کمابیش کافی برخوردارند ولی متاسفانه اطلاعات لازم و صلاحیت پدری و مادری
را ندارند. بسیاری از فرزندان از نظر اخلاقی، تربیتی و ایمانی پدر و مادر ندارند، بلکه فقط تولیدکننده فیزیولوژیکی دارند، چون هیچکدام
از آن دو نفر (زن و مرد یا پدر و مادر) واقعا نمیدانند معنای تربیت اصولی فرزند چیست.
حضور و وجود والدین در نهاد خانواده به صورتی یکسان مورد نیاز فرزندان میباشد و وجود و عدم آنها در انتقال هنجارها یا کجروی های
فرزندان نقشی بسزا بازی میکند. اگر اعضای خانواده و والدین قادر به ایجاد محیطی امن برای فرزندان نباشند، شاید کسانی در خارج
از محیط خانه بتوانند امنیت کودکان را تأمین کنند. یعنی در صورت عدم تفاهم والدین یا عدم امکان تغییر ماهیت رابطه حاکم بر آنها و
تداوم جو تشنج و خشونت، نفوذ افرادي تاثیرگذار و مثبت بر محيط خانواده می‌تواند کمک بزرگی به الگوبرداری از والدین محسوب شود.
پدیده شوم خشونت در خانواده پیامدهای غیرقابل جبرانی بر کودکان دارد و بر رشد آنها در هر برهه سني كه باشند تأثيری مخرب و
منفي ميگذارد. برهمین اساس هرچه سن کودک کمتر باشد اين اثر عمیق‌تر خواهد بود. یکی از راه‌های حفاظت از کودک، بهبود رابطه
والدین، برقراری توازن و ترمیم رابطه زن و مرد است. حل مشکلات فی مابین، رساندن زن و شوهر به یک تفاهم پایدار و درک متقابل از
رابطه دو سویه میباشد.
