فرار از خانه

یکی از نتایج اسف­بار و قابل تامل خشونت در کانون خانواده، تاثیر مستقیم آن بر امنیت اجتماعی و افزایش بزهکاری است. محیط ناامن و پرتنش سرشار از خشونت خانه، فرزندان را از آن بی­زار می­کند و سبب می­شود آنان در پی یافتن محیطی آرامتر برآیند یا صرفا به خاطر دور شدن از جنجال و نابسامانی خانه را ترک کنند.

اگر نوجوان فراری به خانه­ دوستان و اقوام پناه ببرند احتمال انحراف او کمتر خواهد بود و می­توان انتظار داشت که با بهبود شرایط مجددا به خانه خود بازگردد، اما اگر چنین نشود قربانی خشونت خانگی در کوچه و خیابان سرگردان و گرفتار افراد ناصالح و ناباب و جذب گروه ­های بزهکاری خواهد شد.

درجایی که خلافکاران منتظر به دام انداختن نوجوانان ناراضی هستند. بیشتر فعالیت­ های خلاف که قربانیان خشونت خانگی در پی فرار از خانه آلوده آن می­شوند عبارتند از: کف­زنی، جیب­ بری، سرقت اتومبیل، دزدی از فروشگاه­ ها، ­کیف­ قاپی، سرقت منازل، فروش توزیع و نقل و انتقال مواد مخدر، فحشا، تکدی­ گری، ولگردی و…

  ممکن است در نظر اول فرار نوجوانان از مدرسه با خشونت خانگی بی­ ارتباط به نظر آید اما مطالعات نشان داده، محیط ناآرام خانه مانع از آن می­شود که فرزند حواس و فکر خود را به طور شایسته متوجه درس و تحصیل نماید.

  درواقع، اضطراب و نگرانی ناشی از بدرفتاری والدین با یکدیگر و مشاجرات و نزاع دائم آنان با یکدیگر به فرزندان اجازه چنین کاری را نمی­دهد. درنتیجه این نوجوانان در وهله­ اول دچار افت تحصیلی و بعد اختلال رفتاری می­شوند.

در مدرسه برخی معلمان و مربیان به علت عدم آشنایی صحیح این دانش ­آموزان را مورد سرزنش، تحقیر، توهین یا تنبیه قرار می­دهند. به ویژه اگر با تمسخر و سوءرفتار همسالان نیز همراه شود، موجب خواهد شد که قربانی خشونت خانگی از مدرسه نیز گریزان گردد.