جداسازی دختر و پسران؟؟؟؟؟

مردان ایرانی در طول تاریخ به غرور مردانه، غیرت ­دینی و جوانمردی شهره بوده ­اند. ناموس پرستی و خانواده دوستی از خصلت­ های آنان بوده است. تقویت این پتانسیل ذاتی که در جامعه وجود دارد خود به تنهایی می­تواند ضامن ارتقا بسیاری از هنجارهای اجتماعی باشد و از بسیاری ناهنجاری­ های دیگر جلوگیری کند.

در داستان­ها آمده است که روزی دو پهلوان میهمان تاجر سرشناسی از اهالی شهر بودند. قبل از صرف ناهار طشت و آبی آوردند تا دست­ها را بشویند، ناگهان یکی از پهلوانان به صدای بلند ندا داد که بر دستانش زنی آب می­ریزد و به این موضوع خرده گرفت. پهلوان دیگر با تندی به او تشر می­زند که تو به چه حقی در خانه­ مردم سرت را بالا گرفتی تا ببینی چه کسی آب می­ریزد.

به­ جای جداسازی فضاهای تحصیلی دختران از پسران؛ بهتر است اول دست به آموزش و تعلیم غیرت و مروت مردانگی که بالقوه در مردان ایرانی وجود داشته و زبانزده بوده است، زنیم و آن صفات پسندیده را ترویج دهیم، دوم اجازه دهیم فرزندانمان (دختران و پسران) زیر نظر والدین و استادان در فضاهای دانشگاهی روابطی مشروع و عرفی داشته باشند تا ضمن شناخت روحیات و احتمالا پیوندجویی زمینه­ و بستر روابط غیر و نامشروع را از آنان سلب نماییم. تقویت آرمان­های انقلابی، تقویت شعور و بینش دینی، تقویت مظاهر مردانگی و ناموس پرستی که زنان و دختران غیر را نیز به چشم مادر و خواهر خود می­بیند (که در فرهنگ ما امری پسندیده بوده است) و تقویت روابط سالم، منطقی، شرعی و اصولی در فضاهای آموزشی کمک بسیار زیادی در پیشگیری از معضلات اجتماعی و ازدواج­ های مبتنی بر شناخت خواهد بود.. درست است که با افزایش جمعیت، پیچیده شدن روابط اجتماعی، تنیدگی شهرها احتمال بروز ناهنجاری­ها و روابط نادرست زیاد می­شود، ولی هیچ­یک دلیلی برای ایجاد محدودیت­هایی این چنینی که نوعی توهین و تحقیر پسران و دختران مسلمان ایرانی است، نمی­گردد.

با زور و آئین­نامه یا دیوار و خط­ کشی نمی­توانیم امنیت و ثبات اخلاقی را برای جامعه فراهم کنیم، امور فرهنگی صرفاً راه­کار فرهنگی می­خواهد. سد و محدودیت و ممنوعیت و منع نمودن و تهدید کردن نوع رفتار و روابط نمی­تواند زمینه­ احتمالی بروز گناه یا خلاف شرعی را کم نماید، اگر هم موثر واقع شود قطعا مقطعی و موقتی خواهد بود. چنین حرکتی مغایر با آرمان­های اخلاقی انقلاب است. انقلابی که متکی بر مبانی اصیل اسلامی و انسانی است.

مردم ایران در پس قرن­ها فشارهای مختلف اجتماعی و فسادهای اخلاقی و ظلم به دنبال آرمانی بزرگ و روشن دست به انقلابی اخلاقی زدند. اگر امروز بعد از گذشت چند دهه از انقلاب به دنبال جداسازی مردان و زنان بر مبنای ناامن فراهم ساختن امنیت برای آنان باشیم درحقیقت انگشت اتهام خود را به سوی مردان به عنوان متهم گرفته ­ ایم، یا شاید زنان را هم مقصر می­دانیم که در هر دو صورت نظام انقلابی خود را که برخواسته از آرمان­های اسلامی و اخلاقی بوده را مورد ظلم قرار داده­ ایم.